De vier stepvrienden uit de Kempen hebben drie geweldige marathons uitgezet. In deze feeërieke omgeving tussen Weert en Valkenswaard is het heerlijk steppen. Het is een nagenoeg vlak maar wel afwisselend landschap. Bossen, weilanden en natuurlijk de heides met vennen waren het decor van onze tocht.
Ad heeft de start en finish van de drie afstanden in zijn eigen riante tuin georganiseerd. Bij het ontvangst met koffie en thee was het al gezellig en dat zou het de hele dag blijven. 14 mensen hadden de moeite genomen om korter of langer te reizen naar Budel. Waaronder twee mensen uit België en twee van boven de rivieren. Toch een leuke opkomst in de vakantiemaand.
We trokken kwart over negen met de hele groep het dorp uit. De eerste vier kilometers gingen de drie afstanden gelijk op. Hier reden we strak langs de grens met België en in de eerste wereldoorlog was hier nog iets te doen met Den Doodendraad. Bij de splitsing in het Bekenbos richtten we ons op de langste route. Al kwamen we na een kleine boog de rijders van de kortste afstand weer tegen op de Groote Heide.
Ondertussen kwebbelden de vijf steppers er lekker op los. De twee vrouwen en de drie mannen wisselden af en toe van plek in het peleton. Zo had je steeds weer een ander naast om een praatje mee te maken. We reden rustig al hadden we nu de wind nog in de rug of hooguit van opzij. Ergens nog een lek bandje verwisselt voor een goede, maar verder hadden we geen panne.
Voor de lunch en de grote pauze hadden de vrienden twee locaties op het oog. De eerste was wat druk en de tweede kwam psychologisch beter uit. Dan hadden we minstens twee-derde van de route er wel op zitten. De gekozen plek bleek de horeca te zijn van het park de Vennenbos. Nu leidt dat park bij mij tot nostalgie vanwege enkele zomervakanties in een ver verleden. Van het park in mijn herinnering bleek niets meer over te zijn. De huisjes in het bos zijn opgeruimd en nu staan de moderne hutten in het weiland ervoor.
Het was nog even zoeken naar een tafeltje uit de zon. Het leek allemaal bezet maar nog niet alle parasols waren uitgeklapt. Toch moesten we eerst nog maar om de hoek een tafeltje vinden. Tja die was er wel maar bleek afgesloten van bediening. Dan maar binnen, zullen we hier of toch daar gaan zitten? Bleek de parasol toch uitgeklapt en zaten we alsnog op ons gewenste plek buiten. Drankjes en tosti’s en uitsmijters stonden vlot op tafel waar er lekker van smulden.
Na vijf kwartier rust en bijna stijve benen ging het weer verder. Het werd nu best warm en we moesten nog een heel stuk tegen de wind in. Het open deel over de Strabrechtse Heide hadden we gelukkig voor de lunch al achter de rug. Een van ons had er wel moeite mee en koos ervoor om een kortere route naar Budel te pakken. Met ons vieren vervolgden we de route door de Pan. Hier hield het asfalt op en reden over geitenpaadjes, gravelwegen en aangestampt zand. De afwisseling maakt het alleraardigst.
Hierna troffen we wat mensen op een terras die de 42 km er al op hadden zitten. Ons Brabanders genieten van het leven, kunnen we wel zeggen. In de laatste zes kilometers gooiden we onze laatste energie eruit door nog even flink aan te zetten tegen de schuine wind in. Dus dan is een laatste drankje met een puntje vlaai ook wel verdiend. Ad, Guus en Paul, hartelijk dank voor de uitnodiging om in de Kempen te komen toeren. En dank voor de gastvrijheid van de familie van Ad.
Marco Barendse
