Verslag Monstertocht 21 september 2024.
Vooruit dan maar, ik laat me door mijn stepmaten Ad en Ruud pas een week voor de tocht overtuigen om me alsnog op te geven voor de Monstertocht. Mijn eerste keer. Mijn collega’s vragen of ik misschien gek geworden ben of wat voor goed doel we hiermee dienen. Op jouw leeftijd moet je dat toch niet meer willen? Een grote appgroep wordt opgetuigd waarin allerlei bekenden onze vorderingen gaan volgen, ik kan nu niet meer terug en opgeven is eigenlijk geen optie meer. Maar kan ik dit eigenlijk wel? Mijn langste tocht was 140 km en dat is al een hele poos geleden.
Als we bij de sporthal aankomen om 23 uur bekijk ik mijn medesteppers en hun materiaal en bedenk ik me dat ze er wel erg afgetraind uitzien, en met hun carbon steps val ik in het niet met zo’n zware stalen step. Gijs en William geven de laatste briefing en kondigen aan dat we met een gemiddelde van 19 a 20 km/uur gaan vertrekken. Dat is eigenlijk iets meer dan ik had verwacht, maar ik laat me niet kennen. Ik neem me voor om zuinig te rijden en de koppositie te vermijden, laat die andere bikkels dat maar doen denk ik gemeen.
Om 24 uur zetten we ons met 10 mannen en 1 vrouw in gang en het tempo zit er dankzij onze jonge honden Bram en Maarten al lekker in. Paul Settels houdt als laatste stepper de groep goed in de gaten. Gelukkig is er nauwelijks wind. We komen nog enkele late cafégangers op weg naar huis tegen, maar al snel wordt het steeds stiller op straat en zien we ook in de huizen geen licht meer. Brabantse nachten zijn lang, maar in deze regio liggen ze toch gewoon in bed hoor. Gelukkig is het een heldere nacht en hebben we nog een beetje maanlicht.
Er vormen zich duo’s en overal hoor ik de mensen kletsen, voor mij zijn de meeste vreemd, maar sommigen kennen elkaar al jaren. Na ca 40 km staan Gijs en William klaar met een lekkere kop koffie en krentenbollen zoveel als we willen. Aan alles is gedacht, maar we gaan snel weer verder voor de volgende etappe van 40 km. Het tempo blijft er lekker in zitten, achter me hoor ik de ervaren stepkleppers opmerken: “we gaan wel lekker, maar misschien moeten we het tempo later op de dag gaan bekopen, sommigen zullen het toch wel moeilijk gaan krijgen” . Ze zullen mij toch niet bedoelen hoop ik? Maar ik ga het niet aan ze vragen.
We steppen vrolijk verder naar de 2e stop waar Gijs en William weer klaarstaan. 80 km aangetikt nu en het is pas ca 4:30 uur. Een buurtbewoonster bij de pauzeplaats komt wat bozig naar buiten vraagt of we geen andere rustplek hadden kunnen kiezen, “hier liggen oude mensen op bed en die willen slapen” Gijs kan haar met zijn natuurlijke charme geruststellen en we maken onze stop rustig af. Oude mensen horen vaak slecht dus de overlast zal toch wel meevallen? Maar goed, op naar de 3e etappe van 40 km, ik begin inmiddels al wat pijntjes te voelen, iets meer met links steppen, doof gevoel in de handen.
Het tempo blijft mooi stabiel, maar ik blijf twijfelen of ik de tocht überhaupt ga uitrijden. We komen inmiddels weer wat mensen tegen die naar hun werk gaan, een nieuwe dag breekt aan. Om 7 uur zijn we getuige van een mooie zonsopkomst met lage mist over de velden, alleen de boomtoppen steken erboven uit en de koeien liggen nog in het gras, een magisch moment.
Om 8 uur zijn we bij kapelletje Boshoven voor de derde stop, bekertje bouillon erbij om het zoutgehalte wat bij te vullen en een colaatje voor de suiker. 120 km op de teller nu, over de helft in ieder geval en ik voel me toch redelijk goed. Ik kijk naar de andere steppers en die zien er nog topfit uit, wel zie ik dat even in- of uitstappen uit de volgauto al wat moeite kost, gelukkig ben ik niet de enige bedenk ik me, dat doet me goed.
Op naar de volgende stop, 46 km naar de “omelettestop” in Schijf, een dorpje waar ik nog nooit van had gehoord maar toch bestaat. Ik merk dat de gesprekken wat korter worden, soms step je even zwijgend naast elkaar, maar dat is ook niet erg en we willen de krachten sparen om te steppen. Je merkt al een beetje dat we nachtrust overgeslagen hebben. Maar de sfeer blijft goed, iedereen let goed op en het materiaal blijft in orde.
Het wordt steeds warmer en het tempo blijft voor mijn doen ook hoog. Voel ik daar wat beginnende kramp opkomen? Hoe zit het met de kuit en wat voel ik daar achter bij de hamstring? Ik moet wel goed drinken dus pak enkele momenten voor een drinkstopje. Gelukkig wacht de groep verderop even zodat ik weer kan aansluiten.
Om 11 uur zijn we in Schijf en genieten we van de omeletten, een welkome afwisseling na al die krentenbollen, mueslibollen- en repen. Maar ook een uurtje van de step en een stoel onder je kont voelt al aan als luxe. Iedereen zien we even de telefoon pakken om de appjes even te lezen. Ik app het thuisfront om te laten weten dat alles goed gaat en we al 166 km ver zijn. Dat schiet lekker op, nog 66 te gaan nu. Ik bedenk me nu dat wat er ook gebeurt ik dit monster zal bedwingen, al moet ik er kruipend komen.
Om 12 uur starten we met de laatste etappe, maar wat zijn de benen nu stram! ‘Waren me maar niet gestopt’ flitst er even door mijn hoofd maar dat is natuurlijk onzin. Niet aanstellen nu en gewoon doorsteppen, niks laten merken aan de anderen. Ik merk dat ik steeds meer moet drinken en mijn bidon is sneller leeg dan me lief is, reden om de volgauto even een seintje te geven dat ik graag wat water wil bijtanken. De volgende tussenstop is in Dorst zegt Gijs, ik denk nog even dat hij een grapje maakt, maar Dorst bestaat dus echt, hoe toepasselijk.
Na Dorst nog 24 km naar de finish, vooruit dan maar, ik bedenk dat ik straks wel een koel biertje heb verdiend en dat geeft de spirit om door te steppen. Onze echtgenotes zijn afgereisd naar het Brabantse land en moedigen ons in Ulvenhout en Waspik enthousiast aan, fijn om ze te laten zien dat het nog goed met ons gaat. Ik zwaai vrolijk en laat niet merken dat mijn tank leeg raakt, maar de laatste 24 km kruipen voorbij voor mijn gevoel.
Gelukkig zien we al snel het bordje Sprang Capelle, het eindpunt is bij de sporthal toch en ver kan het niet meer zijn? Alle dorpjes waar we onderweg doorheen reden waren na 1 km wel voorbij, maar aan deze lange rechte weg door Sprang Capelle komt geen voor mijn gevoel geen einde aan. Uiteindelijk passeren we om 16.15 de finish en hebben we allen de tocht volbracht. We feliciteren elkaar met het resultaat en gaan snel douchen.
Gijs en William hebben nog een kort maar mooi en emotioneel woord van dank aan iedereen en delen de oorkondes met handdoeken uit, een ware trofee waar ieder trots op is. Ik heb me laten vertellen dat ik tot nu toe de enige Limburger ben die de Monstertocht heeft volbracht, ik heb het niet gecheckt, maar ik daag de andere Limburgers graag uit voor de volgende tocht.
Na de oorkondes zijn we eigenlijk te moe om nog lang na te borrelen en sommige steppers hebben nog een verre thuisreis voor de boeg. Ik stel het welverdiende biertje maar uit tot later en we blikken in de avond terug bij een etentje, nu bekennen de anderen ook wel wat pijntjes hier en daar.
Bram, Paul, Ruud, Ad, Sacha, Carianne, Hans, Rodger, Roel en Maarten, dank jullie wel voor de prachtige tocht! Het was voor mij een gedenkwaardige dag waar ik over grenzen heen ben gestapt, maar nog lang met een tevreden gevoel op terug zal kijken.
Een speciaal woord van dank aan Stepteam BrabantsBont, Gijs en William. Aan alles was gedacht, alles was tot in de puntjes verzorgd, chapeau!
Paul Adriaens
P.s. Krijg je er ook zin in na het lezen van dit verslag, noteer dan alvast 20 september 2025 in je agenda. De inschrijving voor het 9e Monster van Brabant start vanaf 1 oktober 2024 via: https://www.stepteambrabantsbont.nl/sbb/index.php?id=calender
